Kwaaier kon je me niet krijgen, als junior redacteur.
Kijk, ik heb echt engelengeduld. Ik kan interviewees prima te woord staan. Ik ben invoelend, ik kan meeleven… ik vertaal hun verhaal naar een perfecte tekst. Want ik ben een heel goede schrijver. Zonder twijfel.
Maar echt, als degene die ik had geïnterviewd dit deed, pfffff…..
Hiroshima verbleekte erbij!
Zo knalde het dan op de redactie, als ik zo’n mailtje binnen kreeg.
Je gelooft me misschien niet, want ik ben doorgaans zen, rustig, kalm, en meelevend. Geen probleem. Ik geef je een voorbeeld.
Zo zag het er zo’n beetje uit, zo’n kernbom-berichtje, dat het liefst eerst aangevlogen werd via het algemene redactie-adres en vervolgens bij navraag wie-o-wie dat interview had gedaan, in jouw mailbox belandde:
Beste redacteur,
Sorry, ik ben je naam vergeten en je visitekaartje heb ik per ongeluk thuis in mijn handtas laten liggen. Je was afgelopen vrijdag bij ons op de zaak, omdat we een nieuwe huisstijl hebben, weet je vast wel.
Dank voor het leuke intervieuw.* Het was een fijn gesprek he. Dat zie ik terug in het artikel. Knap hoe je dat hebt gedaan. Ik heb het artikel nog eens rustig doorgenomen. Ik vind echt dat je heel knap alles hebt opgeschreven. Dat meen ik echt. Ik zat wel nog even te kijken naar die de zin waarin je schrijft dat onze zaak op het bedrijventerrein gevestigd is.
Moet dat er echt bij komen te staan?!!! Want we willen eigenlijk het liefste niet zo duidelijk vermeld hebben staan dat we op een bedrijventerrein zitten, dat heeft zo’n stoffig imago en we proberen er alles aan om dat net niet te zijn.
Ten tweede en sorrie dat ik het aanhaal, maar we hebben met jouw collega’s van de advertentieafdeling afgesproken dat we het ook niet hebben over onze naamswijziging. Dat had ik in het gesprek natuurlijk aan jou moeten vertellen, en dat heb ik niet gedaan. Dus die 3de regel in de 2de alinea zou ik eruit halen.
En dan nog iets over de wijze waarop je mij geciteerd hebt. Ik heb aan jou veel meer verteld dan je opgeschreven hebt. Nu heb je me wel gezegd dat het artikel zoveel woorden lang maar mag zijn maar mag ik wel nog even vermelden dat het belangrijk is om toe te voegen dat we in eerste instantie twijfelden over onze nieuwe productlijn en er later toch na goed beraad met onze fans hebben overwogen het roer helemaal om te gooien? Zou je dat nog willen toevoegen aan de 5dealinea, na de zin over de koerswijziging daar? Welnu, ik ga ervan uit dat je al mijn aanvullingen die ik ook bijgevoegd in de tekst heb staan in ROOD in de kantlijn nog meeneemt. Ik zal voor de volledigheid de eindredacteur ook even bellen, dan weet zij ook welke wijzigingen er nog allemaal aankomen.
Dank je wel alvast he. En je schrijft best aardig, ik vond het een heel leuk artikel hoor.
Fijne dag nog en bij vragen bel me gerust op. Ik ben tussen 14.15 uur en 14.50 uur nog wel bereikbaar op mijn mobiele nummer. Of om 20.30 uur als onze kinderkroost op bed ligt weer. Liever niet later dan 21.15 uur.
Ik verwacht dat je mij nog wel belt. Goed?
Marianne X van YgenzinnigAnders
*interview! Zonder uuuuu. Ja…
You get the picture, right? Met zo’n reactie fok je de journo helemaal op, joh. Daar hoef je geen Dr. Phil voor te wezen om dat ‘in te voelen’.
Oké, wat doe ik in zo’n situatie dan wél?! – denk jij nu.
TIP
Stel je eens voor dat je inderdaad geïnterviewd bent en niet 100 procent blij bent met de tekst. Of dat je de tone of voice niet prettig vindt. Wat is dan de beste manier om het op te lossen?
Juist. Je pakt je telefoon en gaat het gesprek aan. Stem af met de redacteur of journalist in kwestie of er nog aanpassingen mogelijk zijn. Zo’n redacteur heeft – als het goed is – zijn of haar stinkende best gedaan op dat artikel. Voorkom dat het escaleert. Stap niet zomaar naar de hoofdredacteur, maar los het elegant op.
Op jouw subtiliteit en publiciteit,
Linda ‘MediaTraining’ Graanoogst
