Maandagochtend, 09.42 uur. Ik sta in de keuken. Nietsvermoedend. Ik heb zojuist dochterlief naar school gebracht. Voor de gezelligheid én nu het nog kan. Terwijl ik een kop thee zet, check ik mijn socials en het nieuws.
Multitasking. Nooit een goed idee.
Casper de kat loopt te mauwen om vreten. Om zijn verhaal kracht bij te zetten, cirkelt hij zo dicht mogelijk tegen mij aan. Wat zeg ik? Dat beest duwt me bijna omver. De krachtpatser. Tsssk. Ik probeer hem te negeren. Dan lees ik een gruwelbericht op Twitter. De rillingen lopen over mijn rug, dit had ik liever niet geweten…
Ondertussen is de oorlog uitgebroken hier in mijn keuken, als ik alleen op het hysterische kattengekrijs af zou gaan.
Ik had beter moeten weten. Casper is nogal een volhardend typje. Hoe meer je hem negeert, hoe harder hij gaat mauwen en schreeuwen. Ook al is het super fake wat hij de wereld in blaast, hoog op de poten, korte nek, gekromde rug, het dondert hem niet. “I don’t give a daaawnnnn.”
Zo iemand als Trump, zeg maar.
Ik geef het op, want waar ik ook heen stap, het beest maant mij tot actie. Onderuit de keukenkast pak ik zijn beker bruine knerpsels, die door manlief scherp afgepast is tot Zijn Maximale Dagelijkse Hoeveelheid. (Waar dochterlief en ik ons overigens nooit aan houden, want moddervet worden doet-ie toch niet, op wat spek kweken na in de winter. Zodra het lentezonnetje doorkomt, sloert hij de buurt weer af.)
Oké, dus ik geef toe en brokjes. Terwijl ik me voorover buig om het opgedroogde rauwe vlees in de bak van onze hongerwolf te storten, glijden mijn ogen langs mijn benen.
Aaaaaaargh! Mijn linker scheenbeen zit vol haar. Mijn rechterkuit bij nader inzien ook. Neeeeeejjjj!
Ondersteboven hangend met een rood aanlopende kop, flitst meteen door mijn hoofd: “Oh, dit is dodelijk op beeld!!! Dit KAN NIET!” Dit zou een nachtmerrie…
* FLOEP *
(Zware mannenstem:)
“Dit is het acht uur journaal met Dionne Stax.”
(Fast forward, stem van Dionne Stax:)
“… En buiten staat onze reporter Marnix, bij Linda Graanoogst, publiciteitsexpert van Met gemak in het nieuws… Onze brandende vraag is natuurlijk hoe het kon zijn dat die uitvinding van die Almeerse, innoverende ondernemer niet eerder in de media verscheen en nu ineens all over the place is…”
Daar sta ik te stralen, voor mijn kantoorpand. Het NOS-journaal interviewt mij, over een serieus belangrijk onderwerp, een nieuwe ontdekking die met duurzaamheid, innovatie en ondernemerschap te maken heeft, van een klant van mij, een smart ass kennisondernemer en ik praat er levenslustig trots op los.
Maar plots, in een paar luttele seconden, zoomt de jolige cameraman in en maakt een close-up van… mijn wandelende haarballen!
Hellup, die GEKKE HARRY FILMT MIJN CREEPY WOLLIGE HAARBALLENBENEN…
En je raadt het al: 2 minuten na de uitzending gaat PRECIES DAT BEELD VIRAAL.
(En niet mijn waardevolle verhaal, waarmee ik de wereld wil inspireren…)
O MY GOOOOOD.
De hel! WAT NU?!?
* FLOEP *
Met rood-doorlopen ogen kraak ik mezelf omhoog en kom hijgend weer op adem. Wat een schrikbeeld. Brrr. Weer een koude rilling langs mijn rug. Beide beentjes op de grond, hoor.
Gelukkig zijn er altijd mensen in de studio die erop letten of je haar goed zit. En mensen die haren wegpoetsen waar ze niet moet zitten, wanneer je op camera verschijnt. Maar bij een straatinterview gaat het er vaak wat rauwer aan toe. Zeker als het live is. Dan moet het echt menselijk zijn. Puur. Eerlijk.
Dus als jij daar met een yoghurt(?!?)vlek op je pantalon verschijnt… of als er op beeld een prullenbak achter je oor uitfloept… tja… daar heeft de cameraman een broertje dood aan.
Had je zelluf maar beter op moeten letten! Duhuh!
Toch wil je niet zo’n flater slaan. Niet voor de camera. Zelfs niet voor de postbode die ineens aanbelt.
Ik klop de overmatige haargroei van mijn panty. Ik klop en sla en veeg. Hardnekkige haren. Gatver. Ik gris de handdoek van het haakje, houd ‘m onder de kraan en poets als een malle. Godsamme, die kleautuhkattenharen ook. Ik frons en wrijf verwoed.
Ontspan… zennn, Linda, zennn… Ik zucht. Oja. Ineens herinner ik me een makkelijkere methode. Ik pak met duim en wijsvinger het elastische materiaal vast, trek het van mijn huid en laat het dan met een plofje los. Pfff… dat werkt. Ik plof er op los tot ik weer haarloos ben.
Rrrring. Net op tijd sprint ik naar de hal en open de deur voor… De postbode! Eindelijk, mijn pakketje uit Hilversum!
Op jouw publiciteit!
Linda Graanoogst, publiciteitscoach en oprichter van metgemakinhetnieuws.nl
P.S. Ik houd van mijn kat. Echt. Serieus. Ook al is hij in de lente een welig tierende bezoar op vier pootjes.
